Evet, aslında var. Biraz soğuk ve belki birazda hissiyatsız biriyim sanırım. İnsanlara ne kadar samimi davransam da, onlarla kısa süre içinde dostane ilişkiler kursam da kendi iç yalnızlığımla yüzleşiyorum sürekli. Önceleri etrafımda mutlu çiftler görmek beni mutlu eder, içime ufak bir kıpırtı getirirdi. Fakat içimdeki bu düşüce yüzünden olsa gerek onlardan dahi nefret eder oldum. Sizce insan daha önce imrendiği bir şeyden nasıl nefret eder bir vaziyete bürünebilir ki? Dediğim gibi kendi içimle yüzleşiyorum fakat bu yüzleşmeden galip ayrılamamak beni korkutuyor. Tıpkı sonu belli olan bir savaşın içindeymişim gibi.
Havalar gitgide güzelleşirken kışın o sabahları camlardaki buğulanma yerini yavaştan güneşin o büyüleyici havasına bırakmaya başladı kendini. Hissedebiliyorum. Bununla birlikte büyük, siyah asker botlarımı giymiyorum artık. Kendimi bir nevi bu güzel ve hayat verici yaz mevsimine bırakmak istiyorum. Lakin odamın o kalın, uzun perdeleri kapalı ve kendimi sigara dumanıyla gitgide daha çok zehirliyor gibiyim. Dinlediğim müzikler yada türküler mi demeliyim artık bilemiyorum. Kendimi hüzünle yaşatıyor gibiyim. Bir terslik var ama dinlediğim şarkılar hüzün dolu olmasına rağmen bana daha çok keyif veriyor ve dinleme arzumu arttırıyor, tıpkı nikotin gibi.
Özgürlük elimde, mutluluk önümde. Artık beni adam yerine koyan insanlar var etrafımda, beni seven kadın var. İnanması ne kadar güç gelse de evet varlar.Bunları istiyor muyum? Belki ''Evet'' ama bu konu hakkında çabalamıyorum. Yorgunum biliyorum ama kalkabilirim. Bu kez gerçekten sahip olduklarımın farkındayım fakat biraz narsistliğim üzerimde ve birde terbiye denen şeyden var bende. Artık eskisi gibi bağlanmaktan da korkan biri değilim. Evet ''korkmuyorum bağlanmaktan,''
Çünkü etrafımda kimlerin olması gerektiğine ben karar verdim ve şu anda etrafımda bulunanları ben oluşturdum, hiç kötülük olmadan ve hiç pişman değilim.İçimde bir nebze olsun pişmanlık duygusu barındırmıyorum bu konuda.
Kahrolası bir köpek gibi kendi sadakatimi deniyorum. İçimdeki düşüncelerle savaşmaktan kendimi alıkoyamıyorum. Sürekli bundan sonrası ne olur hissiyatı var içimde. Anı yaşamak dedikleri olguyu yerine getiremiyorum. Beceremiyorum. Kendi potansiyelimin farkındayım. Belki başka şeyler için ilerisini düşünemem fakat kendimin gelişip gelebileceği en son noktayı tahmin edebilir ve düşünebilirim. Bununla birlikte nereden geldiğim ve şu an nerede olduğum konusundaki fikir ve düşüncelerimi asla yitirebileceğimi zannetmiyorum.
Netice olarak bağlanmaktan korkuyor olabilirim ama iç savaşımı kazanıp birine bağlanamıyorum belkide tek problem bu, belkide değil. Fakat bağlanamamak düşüncesi içten içe beni yiyip bitiren spekülatif bir algı adeta.
Belkide sadece ''Ben kimim ki?''
